Nagroda Prezydenta Miasta Katowice w Dziedzinie Kultury przyznawana jest corocznie z okazji kolejnego jubileuszu uzyskania przez Katowice praw miejskich.
Laureatami nagrody zostają związani z Katowicami artyści i osoby zaangażowane
w propagowanie kultury, których szczególne osiągnięcia zasługują na uhonorowanie.
Nagroda ma długą tradycję, po raz pierwszy została wręczona w 1984 roku, a jej laureatami zostali najwybitniejsi katowiccy twórcy, między innymi Kazimierz Kutz, Wojciech Kilar, Henryk Mikołaj Górecki, Karol Stryja, Krystian Zimerman, Tadeusz Kijonka, Krystyna Bochenek, Jurand Jarecki, Ireneusz Dudek, Jerzy Duda-Gracz, Andrzej Jasiński, Lech Majewski, Tadeusz Sławek, Andrzej Urbanowicz, Erwin Sówka i wielu innych twórców, a także instytucji, których działalność, osiągnięcia artystyczne oraz organizacyjne miały wpływ na rozwój i upowszechnianie kultury w Katowicach.
Prezydent Miasta podejmuje decyzję o przyznaniu nagrody na podstawie zarządzenia
nr 451/2007 z 19 września 2007 r. Prezydenta Miasta Katowice zmieniającego zarządzenie
nr 2492/2006 z 24.02.2006 r.
Nagroda ma charakter finansowy. Laureaci zostają powiadomieni o przyznaniu nagrody oraz dacie uroczystego wręczenia, podczas którego otrzymują dyplom i statuetkę. Uroczystość odbywa się w Willi Goldsteinów w rocznicę nadania Katowicom praw miejskich.
Laureaci nagrody Prezydenta Miasta Katowice w dziedzinie kultury w 2024 r.
Katarzyna Pryc - już jako młoda osoba angażowała się w działalność społeczną. W roku 1978 zdobyła tytuł Społecznego Inspektora Młodzieżowego PCK i jako wolontariusz organizowała szkolenia z zakresu pierwszej pomocy, ale również współtworzyła pierwszy na Śląsku Klub Ludzi Niepełnosprawnych i Ich Przyjaciół KLON, angażując się w jego pracę, biorąc udział w różnych aktywnościach na rzecz osób niepełnosprawnych. W 1982 roku została jednym z trzech polskich delegatów na obóz szkoleniowy dla osób pracujących na rzecz niepełnosprawnych w Hammar w Norwegii.
Jako studentka Filologii Polskiej na Uniwersytecie Śląskim w 1985 roku została aktorką alternatywnego, studenckiego Teatru Cogitatur., biorąc udział w takich spektaklach jak: Totetanz in Polen, Zamki Transylwanii, II Fondo d'oro, Cabaret Neopatetique, W hołdzie ekspresjonistom. Kiedy w polskim prawie 1991 roku pojawiła się taka możliwość wraz z innymi członkami teatru i przyjaciółmi teatru założyła Stowarzyszenie Teatr Cogitatur, które dzięki intensywnej pracy i ogromnemu wysiłkowi stworzyło pierwszą w Katowicach całkowicie niezależną scenę teatralną, gdzie Cogitatur prezentował własne spektakle, zapraszał inne ważne teatry niezależne w Polsce takie jak Teatr Ósmego Dnia, Teatr Provisorium, Teatr Biuro Podróży i wiele innych. Z teatrem Cogitatur, a potem również z wyrosłym z zespołu Teatru Cogitatur Teatrem A Part prezentowała spektakle na festiwalach teatralnych i scenach całej Europy, a dwukrotnie również Korei Południowej i Brazylii. Z biegiem lat, ze względu na dwukrotne macierzyństwo ograniczała swoją działalność teatralną, którą ostatecznie zakończyła w 2006 roku.
W 2005 roku rozpoczęła pracę w otwartym w nowej formule Kinoteatrze Rialto w Katowicach, prowadzonym przez Instytucję Filmową Silesia Film, z początku na stanowisku specjalisty ds. imprez, ale bardzo szybko już w roku 2006 zaproponowano jej stanowisko kierownika Kinoteatru Rialto. Jako szefowa tego miejsca określiła jego charakter artystyczny przez bardzo konsekwentne działania repertuarowe, zawsze z dbałością o najwyższą jakość artystyczną tworzonych wydarzeń filmowych, muzycznych i społecznych. Pod jej kierownictwem Kinoteatr Rialto szybko uzyskał znakomitą markę, co przyciągało w to miejsce wybitnych twórców, ale przede wszystkim coraz większą ilość widzów. W 2018 roku działanie Kinoteatru Rialto zostało docenione przez Polski Instytut Sztuki Filmowej nominacją do nagrody PISF w kategorii „Najlepsze kino". W 2013 roku wprowadziła kino do europejskiej sieci kin studyjnych EUROPA CINEMAS. W ubiegłym roku została powołana do pracy w jury Europy Cinemas na jednym z najbardziej prestiżowych festiwali w Europie - Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno.
Barbara Kowaczek - Jędrasik - działaczka regionalna i animatorka śląskiej kultury. Barbara Kowaczek-Jędrasik pełni funkcję dyrektora Domu Śląskiego im. Łucji Staniczkowej. Instytucja ta jest miejscem kultywowania i promowania śląskiej kultury oraz tradycji regionalnych. Jako edukatorka regionalna, Barbara Kowaczek-Jedrasik dzieli się swoją wiedzą o Śląsku z młodzieżą szkolną, promując świadomość regionalną i miłość do lokalnych tradycji. Pani Barbara jest m.in. regionalistką w Miejskim Domu Kultury „Południe" w Katowicach - Piotrowicach gdzie prowadzi lekcje regionalne dla szkół i przedszkoli, w których przybliża uczniom historię, kulturę i tradycje Śląska. Ponadto jest edukatorem regionalnym w V Uniwersyteckim Liceum Ogólnokształcącym pod patronatem Uniwersytetu Śląskiego i nauczycielem w IV Liceum Ogólnokształcącym. Pani Barbara Kowaczek - Jędrasik jest również członkinią i byłą prezes chóru „Modus Vivendi Cameralis", gdzie rozwija swoje umiejętności wokalne i przyczynia się do promowania muzyki chóralnej.
Barbara Kowaczek-Jędrasik to wyjątkowa osoba, która poprzez swoją działalność i zaangażowanie przyczynia się do pielęgnowania i promowania śląskiej kultury, tradycji i historii. Jej praca i pasja jako wielkiej miłośniczki Śląska jest nieocenione dla społeczności lokalnej i regionu.
Władysław Szymański (ur. 1955) - organista, kompozytor, teoretyk muzyki, nauczyciel akademicki, profesor sztuk muzycznych, od 2016 do sierpnia 2024 roku rektor Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. W latach 1975-78 studiował muzykologię w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Kształcił się następnie w Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie w 1983 roku ukończył studia w klasie organów prof. Juliana Gembalskiego oraz na Wydziale Teorii Muzyki. W tej samej uczelni ukończył także Podyplomowe Studium dla kapelmistrzów orkiestr dętych. Od roku 1985 jest wykładowcą tej uczelni. W latach 2008-2016 był dziekanem Wydziału Wokalno-Instrumentalnego, a od września 2016 r. do sierpnia 2024 r. pełnił funkcję rektora. Jest autorem utworów organowych, kameralnych oraz wokalno- instrumentalnych. Dwukrotnie otrzymał wyróżnienia na konkursach kompozytorskich: w 1983 roku za Toccatę na dwa fortepiany i w 1985 roku za Hymn na organy. Jego kompozycje wykonywane były w znaczących ośrodkach muzycznych: Berlinie, Warszawie, Genevie, Turynie, Londynie, Helsinkach, Lahti, Sztokholmie, Pradze, Valencji, Wiedniu. Uczestniczył w mistrzowskich kursach gry organowej u F. Peetersa w Belgii i L. Rogga w Austrii. Jako koncertujący organista występował, poza Polską, w Austrii, Czechach, Belgii, Danii, Finlandii, Hiszpanii, Holandii, Niemczech, Norwegii, Słowacji, Szwajcarii, Szwecji, Włoszech. Jest członkiem Archidiecezjalnej Komisji Muzyki Sakralnej w Katowicach. Nagrał trzy płyty CD na zabytkowych XIX-wiecznych organach bazyliki św. Wojciecha w Mikołowie. Jest jednym z inicjatorów oraz dyrektorem artystycznym międzynarodowego festiwalu Mikoiowskie Dni Muzyki, odbywającego się cyklicznie od 1991 roku. W 2003 roku wygłosił wykład w Hochschule fur Musik w Dusseldorfie na temat organów i muzyki organowej na Górnym Śląsku. W ramach działalności naukowej jest autorem wielu publikacji na temat organów i muzyki organowej. Wielokrotnie wygłaszał odczyty i wykłady na renomowanych konferencjach muzykologicznych. Jest jurorem w konkursach organowych i kompozytorskich.
Odznaczenia i nagrody:
• Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis" – 2013
Robert Konieczny (ur. w 1969 w Katowicach) - polski architekt, twórca pracowni architektonicznej KWK Promes. Od 2017 członek zagraniczny francuskiej Akademii Architektury, od 2022 honorowy członek Stowarzyszenia Architektów Republiki Czeskiej Obec architektu. Jeden z najbardziej utytułowanych polskich architektów laureat wielu nagród krajowych i za granicznych. Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W1996 roku uzyskał certyfikat New Jersey Institute of Technology. Szef biura KWK Promes powstałego w 1999 roku. W 2012 roku został niezależnym ekspertem Fundacji Miesa van der Rohe. W 2016 roku projekt Muzeum Narodowego - Centrum Dialogu Przełomy w Szczecinie został uznany Najlepszym Budynkiem Świata 2016 w międzynarodowym konkursie World Architecture Festival. Nagroda ta pierwszy raz w historii trafiła do Polski. Ten sam projekt zdobył również w 2016 roku pierwszą nagrodę uzyskując tytuł Najlepszej Przestrzeni Publicznej Europy w konkursie European Prize for Urban Public Space przyznawanym przez Centrum Kultury Współczesnej w Barcelonie (CCCB). Najnowszym wyróżnieniem dla Projektanta jest tytuł Najlepszego Domu Świata dla Arki Koniecznego w ogólnoświatowym konkursie Wallpaper Design 2017. Robert Konieczny był wielokrotnie nominowany do Europejskiej Nagrody Fundacji Miesa van der Rohe. Robert Konieczny jest również jednym z najczęściej publikowanych za granicą polskich architektów.
ks. Piotr Brząkalik (ur. w Katowicach 1955.) - W 1974 roku, po zdaniu egzaminu maturalnego w I Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Śniadeckiego w Siemianowicach Śląskich, wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Pełnił posługę wikariuszowską w parafiach: św. Jadwigi w Chorzowie (lata 1982-1985), św. Mikołaja w Bielsku-Białej (1985-1988), Matki Bożej Bolesnej w Rybniku (1988-1989), św. Barbary w Rudzie Śląskiej-Bykowinie (1989-1992) oraz św. Augustyna w Świętochłowicach-Lipinach (1992-1995). Od 1996 roku stale związany jest z Radiem Arka, przekształconym później w Radio eM. Jest współtwórcą audycji radiowych m.in. cotygodniowych felietonów, codziennych komentarzy do Bożego słowa czy audycji o tematyce trzeźwościowej. Współpracował z Telewizją Katowice, gdzie prowadził program „Zamyślenia", komentując teksty Ewangelii. W 1999 roku był pomysłodawcą i jest współorganizatorem ogólnopolskiej kampanii „Prowadzę, jestem trzeźwy", która rozpowszechniła w Polsce ruch trzeźwościowy. Akcja ta w 2010 roku została nagrodzona Złotym Laurem Umiejętności Kompetencji. Jest też współzałożycielem Fundacji „Trzeźwość" i Stowarzyszenia Chrześcijańskich Przedsiębiorców i Menedżerów „Nostra Res". Brał udział w sztuce teatralnej „Wujek.81. Czarna ballada", której premiera odbyła się 17 grudnia 2016 roku w Teatrze Śląskim. Od 2002 roku posługiwał jako proboszcz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Katowicach - Szopienicach. Pełnił też od 2003 roku funkcję ojca duchownego księży dekanatu Katowice-Bogucice.
Jest autorem wielu książek i artykułów (m.in.: Na odwyku spotkałem Jezusa, O chorobie alkoholowej - zbiór autorskich audycji radiowych, nadawanych na antenie Radia Watykańskiego w sierpniu 1998 roku). W archidiecezji katowickiej pełnił funkcje: duszpasterza trzeźwościowego (od 1998 roku), członka Rady Kapłańskiej Archidiecezji Katowickiej (2003-2008). W 2012 roku został członkiem Komisji ds. Powołań i Formacji do Prezbiteratu II Synodu Archidiecezji Katowickiej. Od 2011 roku jest kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej w Katowicach. W 2006 roku otrzymał Złoty Laur Umiejętności i Kompetencji, w 2010 roku Wielką Nagrodę z Laurem Prezydenta Śląskiej Izby Budownictwa, a w 2019 roku Nagrodę Specjalną Stowarzyszenia „Silesiapress".
Zespół „Dragon"- polska grupa muzyczna wykonująca thrash metal z wpływami death metalu. Powstała w 1984 roku w Katowicach. W 2000 roku zespół został rozwiązany. W 2016 grupa została reaktywowana. Grupa powstała w październiku 1984 roku w Katowicach z inicjatywy Jarosława Gronowskiego (gitara elektryczna, śpiew), Krzysztofa Nowaka (gitara basowa) i Marka Wojcieskiego (perkusja, śpiew). Pierwszy znaczący koncert zespołu odbył się podczas pierwszej edycji festiwalu Metalmania w kwietniu 1986 roku, gdzie wystąpił w pięcioosobowym składzie z Markiem Ganią (śpiew) oraz Leszkiem Jakubowskim (gitara elektryczna). Koncert okazał wizerunkowym sukcesem, który doprowadził do podpisania kontraktu płytowego z wydawnictwem Metal Mind Records.
Po pierwszej edycji festiwalu Metalmania, na którym zespół występował, grupę opuścił wokalista Marek Gania, którego zastąpił Marek Wojcieski; ponadto nowym perkusistą grupy został Krystian Bytom. W nowym składzie grupa wystąpiła na festiwalu Jarocin, po czym zrealizowała siedem utworów wydanych później na kompilacji pt. Metal Invasion. Rok później tuż po drugiej edycji festiwalu Metalmania, w 1987 roku z grupy odszedł gitarzysta Leszek Jakubowski, by powrócić po miesiącu ze względu na powołanie Jarosława Gronowskiego do służby wojskowej. Jako kwartet grupa wystąpiła na Festiwalu w Jarocinie w tym samym roku, występując tam jeszcze przez najbliższych pięć lat. Natomiast rok później (1988 rok) nakładem Metal Mind Records ukazała się kompilacja pt. Metalmania '87 zawierająca nagrania grupy wykonane podczas koncertu na Metalmanii '87, ponadto na kompilacji znalazły się nagrania grupy Wolf Spider.
Grupa wystąpiła również na serii koncertów zatytułowanych Metal Battle (u boku m.in. Nasty Savage, Exumer i Atomkraft) oraz w festiwalu S'thrash'ydła. Pierwszy album pt. Horda Goga wydany został dopiero w 1989 roku. Ukazał się on w dwóch wersjach polskiej oraz angielskojęzycznej na której zaśpiewał Grzegorz Kupczyk w zastępstwie Wojcieskiego, który odszedł z grupy.
Niebawem grupę opuścił również Krzysztof Nowak oraz ponownie Leszek Jakubowski. Do grupy po odbyciu służby wojskowej powrócił natomiast Jarosław Gronowski i wspólnie z Krystianem Bytomem kontynuowali działalność we współpracy z nowym wokalistą Adrianem Frelichem oraz basistą Grzegorzem Mroczkiem.
W nowym składzie grupa zarejestrowała drugi studyjny album pt. Fallen Angel, również wydany w dwóch wersjach językowych. W grudniu 1990 roku grupa odbyła wschodnioeuropejską trasę koncertową wraz z grupami Death oraz Kreator.
Pod koniec następnego roku (1991 rok) ukazał się album pt. Scream Of Death, prezentując muzykę znacznie bardziej agresywną niż dotychczas, ze znacznymi wpływami death metalu. Na przestrzeni dwóch kolejnych lat grupa wystąpiła ponadto na I Death Metal Festival w Jastrzębiu oraz koncertowała z takimi grupami jak Morbid Angel, Morgoth, Grave czy Sadus.
Około 1994 roku z grupy odeszli Mroczek oraz Bytom zastąpieni przez Tomasza Dańczaka (perkusja) i Tomasza Worynę (gitara basowa). W tym składzie w 1999 roku powstała eksperymentalna płyta pt. Twarze.
Grupę rozwiązano około 2000 roku, wcześniej jednak wystąpiła jeszcze na I Zlocie Fanów Metalliki w Katowicach we wrześniu 2000 roku.
Po wieloletniej przerwie w działalności pod koniec 2016 roku grupa została reaktywowana w składzie: Jarosław Gronowski (gitara), Adrian Frelich (śpiew), Krystian Bytom (perkusja), Krzysztof Oset (gitara basowa).
10 stycznia 2019 roku podano informację o rozstaniu grupy z wieloletnim perkusistą Krystianem Bytomem.
17 lutego 2019 roku na swoim oficjalnym profilu w serwisie Facebook zespół poinformował, że nowym perkusistą został Ireneusz Loth, który właśnie rozstał się z grupą KAT & Roman Kostrzewski.
Obecny skład zespołu:
Laureaci nagrody Prezydenta Miasta Katowice w dziedzinie kultury w 2023 r.
Marcel Sławiński pracuje dla teatru, filmu i telewizji. W swoim dorobku ma wiele różnorodnych, znaczących i prestiżowych obrazów filmowych, które odniosły sukces międzynarodowy. Autor scenografii do trzech filmów nominowanych do Oscara. Współpracuje również z licznymi teatrami oraz ma na swoim koncie wiele realizacji telewizyjnych. Od lat pracuje z Katarzyną Sobańską w najbardziej rozpoznawalnym duecie scenograficznym, mając na koncie wspólne realizacje filmowe i teatralne nagradzane na wielu prestiżowych festiwalach w Polsce i za granicą. Sukcesem duetu jest Oscar w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za film „IDA" Pawła Pawlikowskiego.
Wspólnie z Katarzyną Sobańską przygotowali także dekoracje do musicalu Oliver! w reż. Magdaleny Piekorz w Teatrze Rozrywki w Chorzowie, za którą otrzymali Złotą Maskę (2010). Współpracował także z Grzegorzem Jarzyną w TR Warszawa (Bash, 2004), w Teatrze Polonia w Warszawie z Małgorzatą Szumowską (Badania terenowe nad ukraińskim seksem, 2006), czy Przemysławem Wojcieszkiem (Darkroom, 2006), Ingmarem Villqistem (Balladyna 2011, Kompozycja w błękicie, 2010 i inne). Pracuje także w operze, np. Czarodziejski flet Mozarta czy Rigoletto Verdiego w reż. Marka Weiss-Grzesińskiego. Na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2011 roku otrzymał Główną Nagrodę za scenografię wspólnie z Katarzyną Sobańską do filmu Młyn i krzyż Lecha Majewskiego. Za ten sam film otrzymał z Katarzyną Sobańską również Polską Nagrodę Filmową „Orzeł". Współpracuje także z takimi uznanymi reżyserami filmowymi jak np. Agnieszka Holland (W ciemności). Efektem była zdobyta również wspólnie z Katarzyną Sobańską nagroda indywidualna 37 Gdynia Film Festival. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni za scenografię. Wspomniana dwójka tworzyła także scenografię do projektów takich reżyserów jak Adam Sikora i Ingmar Villqist (Ewa) czy Magdalena Łazarkiewicz (Maraton tańca). Dla Teatru TV realizował scenografie w spektaklach reżyserowanych np. przez Wojciecha Nowaka (Dolina nicości, Napis).
Ma na swoim koncie również osiągnięcia i nagrody związane z udziałem przy realizacjach dla stacji TVN czy TVP. To m.in. nagroda w kategorii „The Most Outstanding Promo of the Year" w europejskim konkursie organizowanym przez Promax/BDA, czy srebrna statuetka dla „One Time Only Set Design" („Najlepsza jednorazowa scenografia") za spot wizerunkowy stacji TVN z jesieni 2010 roku. Wspólnie z Katarzyną Sobańską są również autorami scenografii do filmu „Jesteś Bogiem" w reż. Leszka Dawida nagrodzonego wielokrotnie na różnych festiwalach filmowych.
Jest członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej.
Wykładowca na Wydziale Scenografii w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz na Wydziale Malarstwa (Pracownia Scenografii) Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach.
Sebastian Riedel (ur. w 1978 roku w Tychach) instrumentalista – gra na gitarze, harmonijce ustnej oraz perkusji. W wieku 15 lat założył zespół Cree. Od początku działalności zespół Cree wydał osiem płyt studyjnych oraz płyty koncertowe, w tym jedną z Orkiestrą Kameralną Miasta Tychy AUKSO pod dyrekcją Marka Mosia, która była formą uczczenia 15-lecia istnienia zespołu. Sebastian, pozostając samodzielnym artystą, podkreśla znaczenie dla swej twórczości Ryszarda Riedla, którego pamięć kultywuje zarówno w postaci tras koncertowych (Wspomnienie o Ryszardzie Riedlu z okazji 25-lecia zespołu Cree czy „Riedel 4 Riedel"), jak i podczas festiwali, np. „Ku przestrodze", na Przystanku Woodstock czy w Jarocinie.
Sebastian Riedel jest miłośnikiem twórczości Jimiego Hendrixa. Od 2009 regularnie występuje we Wrocławiu podczas „Thanks Jimi Festival", w trakcie którego muzycy z całej Polski wykonują razem utwór „Hey Joe", bijąc rekord Guinnessa.
Prawdziwa kariera Cree rozpoczęła się kilka lat po rozpoczęciu działalności zespołu – na przełomie 1997 i 1998 roku, kiedy został wydany debiutancki album grupy, "Cree". Wówczas pojawiły się pierwsze okazje do grania na dużych koncertach. Kolejne dwa albumy były również popularne, jednak przełomową okazała się płyta "Tacy sami" z 2007 roku, która odniosła znaczny sukces, zaznaczając swoją obecność również w polskim mainstreamie. Była ona również trampoliną dla następnych trzech płyt zespołu ("Diabli nadali" z 2012 roku, "Wyjdź" z 2013 roku i "Heartbreaker" z 2015 roku), które zostały dobrze przyjęte i trafiły na polskie listy przebojów.
Magdalena Piekorz (ur. 2 października 1974) polska reżyserka i scenarzystka filmowa i teatralna, doktor sztuki filmowej, mieszkanka Katowic.
Ukończyła reżyserię na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Zajmowała się głównie realizacją filmów dokumentalnych, nagradzanych później na różnych festiwalach. Przygotowała też 25-odcinkową telenowelę dokumentalną Chicago. W 2004 powstał jej debiut fabularny – Pręgi – oparty na prozie Wojciecha Kuczoka. Film ten zdobył główną nagrodę Złotych Lwów na 29. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, był też polskim kandydatem do Oscara w 2005.
Jej pierwszy film: "Dziewczyny z Szymanowa" nagrodzony został Brązowym Lajkonikiem na XXXI Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Krakowie, "Franciszkański spontan" otrzymał Nagrodę Honorową Jury na II Małym Przeglądzie Form Dokumentalnych w Szczecinie, a "Przybysze" Grand Prix Festiwalu Euroshorts'99 - wszystkie emitowane w cyklu Jedynki "Czas na dokument". Od kilku lat realizuje filmy za granicą. Najpierw "Znaleźć, zobaczyć, pochować" - film o kobietach w Bośni, które czekają na wiadomość o bliskich po wojnie w byłej Jugosławii, potem "Piemonte" opowieść o miasteczku na Istrii, w którym mieszka tylko jeden człowiek.
W 2007 roku zrealizowała dla TVP Katowice dokument „Przerwany lot", opowiadający o największej w powojennej Polsce katastrofie budowlanej, jaka miała miejsce podczas Ogólnopolskiej Wystawy Gołębi Pocztowych w Katowicach.
W 2013 roku Magdalena Piekorz zrealizowała film "Widok Krakowa" będący częścią większego cyklu promującego wybrane miasta Europy w ramach międzynarodowego projektu "City(W)rites". W "Widoku Krakowa" przywołani zostali najwięksi twórcy związani z miastem m.in. Stanisław Wyspiański, Michał Bałucki, Tadeusz Kantor, Stanisław Lem, Sławomir Mrożek, Wisława Szymborska, Czesław Miłosz, ale też Piotr Skrzynecki, Ewa Demarczyk i wieloletni redaktor naczelny "Tygodnika Powszechnego" Jerzy Turowicz. Wraz z Marcinem Koszałką Piekorz zrealizowała opowieść o mieście artystów. Przewodnikiem po tym miejscu jest Adam Zagajewski, a jego opowieści ilustrowane są archiwalnymi nagraniami, a także prywatnymi zdjęciami artystów.
Od września 2018 roku do 2021 była dyrektorem artystycznym Teatru im. Adama Mickiewicza w Częstochowie.
Grzegorz Mierzwiński absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach. Od 1993 roku był dyrygentem Orkiestry Symfonicznej KHW SA KWK Staszic; wieloletni muzyk Opery Śląskiej w Bytomiu. Obecnie dyrygent Żeńskiej Orkiestry Salonowej Polskiej Grupy Górniczej, Orkiestry Symfonicznej Polskiej Grupy Górniczej oraz Orkiestry Dętej Polskiej Grupy Górniczej KWK Staszic. Honorowy członek Stowarzyszenia Wspierania Bezpieczeństwa Narodowego.
Pod jego dyrekcją orkiestra nagrała kilkanaście płyt CD, z których dwie zdobyły tytuł Złotej płyty: „O Gwiazdo Betlejemska" i "Canzonetta". Poszerzył on zespół o sekcję smyczkową co zostało ukoronowane powstaniem Orkiestry Symfonicznej KHW S.A. KWK Staszic. Skład ten został utworzony na potrzeby nagrania pierwszej płyty – Orkiestra Dęta Kopalni Staszic. Płyta kompaktowa została wydana w 1993 roku z okazji 30-lecia istnienia kopalni Staszic. W 1997 roku orkiestra zajęła I miejsce w VI Międzynarodowym Festiwalu o Złotą Lirę w Rybniku. W 2002 roku orkiestra została poszerzona o Żeńską Orkiestrę Salonową. Żeńska Orkiestra Salonowa Polskiej Grupy Górniczej pod dyrekcją Grzegorza Mierzwińskiego to niezwykłe połączenie muzyki z kobiecym wdziękiem, klasyki z młodością, sztuki z przestrzennym brzmieniem, które tworzą kwintet smyczkowy z klimatycznymi dźwiękami instrumentów dętych oraz elegancją fortepianu.
Na szczególną uwagę zasługuje współpraca Orkiestry pod dyrekcją Grzegorza Mierzwińskiego z wybitnymi artystami scen światowych, z którymi realizowała liczne nagrania płytowe. Z symfonikami KWK „Staszic" występowali światowej sławy soliści, jak: Kałudi Kałudow, Dariusz Stachura, Anna Lorenc, Iwona Hossa, Vadim Brodski, Małgorzata Walewska, Veronika Hajnova, Ks. Paweł Sobierajski, Artur Ruciński, Julita Mirosławska. W swoim dorobku artystycznym orkiestra pod dyrekcją Grzegorza Mierzwińskiego ma liczne nagrania radiowe, telewizyjne, filmowe. Do ważniejszych wydarzeń artystycznych zespołu należy zaliczyć jej udział w wielokrotnych wykonaniach (Wrocław, Warszawa, Chorzów, Katowice, Gniezno...) oratorium „Droga – Życie – Miłość" Jana Kantego Pawluśkiewicza, uczestnictwo w Festiwalach im. Jana Kiepury w Krynicy, w Festiwalu Muzyki Wokalnej „Viva il Canto" w Cieszynie, a także uczestnictwo w XXXVI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole '99 w recitalu Urszuli.
Laureaci nagrody Prezydenta Miasta Katowice w dziedzinie kultury w 2022 r.
Laureaci nagrody Prezydenta Miasta Katowice w dziedzinie kultury w 2022 r.
Uroczystość wręczenia nagród odbyła się 8 września w Willi Goldsteinów.
Robert Ciupa (ur. 1980 w Katowicach) historyk, dyrektor Śląskiego Centrum Wolności i Solidarności, członek redakcji półrocznika „CzasyPismo", autor i współautor artykułów naukowych i publikacji popularnonaukowych obejmujących tematyką najnowszą historię Polski m.in. Szpiegowski arsenał bezpieki (2011), Kultura niezależna w Kościele (2011), Marzena z betonu (2014), Tarnogórska Solidarność 1980-1981 (2011), Wujek'81 Strajk i pacyfikacja (2016).
Za działalność najcenniejszą zarówno dla Miasta Katowice jak również dla upowszechniania najnowszej historii Polski należy uznać okres pełnienia przez Pana Roberta Ciupę funkcji dyrektora Śląskiego Centrum Wolności i Solidarności. Kieruje on tą instytucją od 2013 roku do dziś. W okresie tym wykazał się niezwykłymi zdolnościami menadżerskimi i wizjonerskim podejściem w realizowaniu celów wyznaczonych tej instytucji.
Na szczególną uwagę zasługuje trwająca 16 miesięcy, a ukończona w 2021 roku rozbudowa Śląskiego Centrum Wolności i Solidarności, w efekcie której powstała nowa, multimedialna wystawa prezentująca historię oporu demokratycznego w latach 1945-1989, ze szczególnym uwzględnieniem okresu „karnawału Solidarności", stanu wojennego oraz pacyfikacji kopalni „Wujek". Centrum prowadzi prężną działalność wystawienniczą także poza murami instytucji, przykładem czego była m.in. wystawa Kopalnia strajkuje… Strajk i pacyfikacja KWK „Wujek" prezentowana w 2021 r. m.in. w Sejmie RP, Senacie RP oraz w wielu szkołach na terenie województwa śląskiego oraz poza regionem.
Działalność Śląskiego Centrum Wolności i Solidarności pod kierownictwem Pana Roberta Ciupy nie ogranicza się jedynie do działań wystawienniczych. Realizując cele instytucji, dyrektor nawiązuje współpracę z innymi podmiotami życia kulturalnego Katowic i regionu. Owocem takiej współpracy z Teatrem Śląskim im. St. Wyspiańskiego była wystawiona w 2016r. sztuka Wujek '81. Czarna Ballada.
Dzięki nawiązanym kontaktom z partnerami zagranicznymi, o wydarzeniach 1981 roku mogli dowidzieć się mieszkańcy Ratingen i Hern. O wartości inicjatywy świadczy fakt, że o tym co działo się w tamtym czasie w Polsce opowiadali sami uczestnicy pamiętnych wydarzeń.
Rok 2021 był wyjątkowy zarówno dla Śląskiego Centrum Wolności i Solidarności jak i dyrektora Roberta Ciupy. Zorganizowane w 40. rocznicę pacyfikacji kopalnii „Wujek" obchody nie ograniczyły się jedynie do kilku wydarzeń zrealizowanych wokół tragicznej daty. Cały rok 2021 był poświęcony upamiętnieniu tego wydarzenia w rożnych formach, tak aby wiedza o nim trafiła zarówno do młodszych jak i starszych odbiorców. Sukces tych przedsięwzięć znakomicie pokazuje rolę dyrektora Roberta Ciupy.
Grzegorz Chudy ( ur. 1982 r. Katowice) filolog, muzyk i plastyk, popularyzator gwary i kultury śląskiej od urodzenia związany z Katowicami. Absolwent Filologii polskiej na Uniwersytecie Śląskim. W jego bogatej działalności na rzecz kultury szczególną uwagę zwracają projekty edukacyjne skierowane do dzieci (np. Bajtle godojam), których celem jest uświadomienie młodego odbiorcy w jak bogatym kulturowo regionie żyje.
Również swoją działalność plastyczną Grzegorz Chudy skupił na tematyce śląskiej. W znajdującej się na Nikiszowcu pracowni, artysta tworzy akwarele, na których uwiecznia śląskie i katowickie pejzaże, a także bohaterów śląskich bajek i legend. W tym kontekście na czoło wysuwa się seria akwarel przedstawiających śląskie beboki. Artysta tworzy również oprawy plastyczne przedstawień teatralnych realizowanych przez Teatr Korez w Katowicach oraz działa jako ilustrator książek.
W latach 2002–2018 występował z zespołem muzyki celtyckiej Beltaine, którego był jednym
z założycieli, a potem frontmanem. Z zespołem nagrał sześć płyt i odwiedził wiele krajów, koncertowali m.in. w USA, Meksyku, Kanadzie, Portugalii, Hiszpanii, Francji, Włoszech. Był także dyrektorem artystycznym Festiwalu Muzyki Celtyckiej „Zamek" w Będzinie.
Regina Gowarzewska - popularyzatorka muzyki, prelegentka na koncertach, współautorka programów radiowych (m.in. Radio Katowice – „O muzyce inaczej") i telewizyjnych, dziennikarka, autorka koncertów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży, a jednocześnie aktywna twórczyni kultury muzycznej w kraju, kierownik Biura Koncertowego Filharmonii Śląskiej w Katowicach.
Od dziecka wychowywała się w domu pełnym muzyki, gdyż matka – Stanisława Marciniak-Gowarzewska - była czołową solistą Opery Śląskiej w Bytomiu i profesorem śpiewu w Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach, której z resztą Regina Gowarzewska jest absolwentką, gdyż w 1998 roku ukończyła Wydział Wokalno-Aktorski. Zadebiutowała w tym samym roku w Operze Śląskiej w Bytomiu, w roli Magdaleny w „Rigoletto" G. Verdiego, następnie współpracowała z tym teatrem. W kolejnych latach wykonywała również repertuar oratoryjno-kantatowy, współpracując m.in. z: Filharmonią Śląską, Śląską Orkiestrą Kameralną, Zespołem Camerata Impuls, Filharmonią Sudecką, Filharmonią Opolską, Teatrem Ziemi Rybnickiej.
Jeszcze jako studentka rozpoczęła pracę jako dziennikarz w takich redakcjach jak: Telewizja Katowice, Super Express, Trybuna Śląska, Dziennik Zachodni. Współpracowała również z periodykami specjalistycznymi, poświęconymi muzyce (m.in. „Twoja Muza", Ruch Muzyczny"). Pisała także teksty do programów Opery Śląskiej i Gliwickiego Teatru Muzycznego, a od 2010 roku redaguje dwumiesięcznik Opery Śląskiej „Opera Cafe", którego jest pomysłodawcą.
Podczas studiów rozpoczęła również pracę jako prelegent, początkowo w Instytucji Promocji i Upowszechniania Muzyki „Silesia" w Katowicach, z czasem zaczęła być zapraszana przez czołowe instytucje kultury i festiwale, takie jak: Opera Śląska (Bytom), Centrum Kultury Miasto Ogrodów (Katowice), Filharmonia Częstochowska (Częstochowa), Filharmonia Podkarpacka (Rzeszów), Filharmonia Zabrzańska (Zabrze), Filharmonia Bałtycka (Gdańsk), Centrum Kultury Sokół (Nowy Sącz), Festiwal Muzyczny w Łańcucie, Festiwal im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju, Festiwal „Bravo Maestro" w Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej, Mikołowskie Dni Muzyki, Festiwal Muzyki Sakralnej Gaude Mater (Częstochowa). W 2009 roku rozpoczęła pracę w Filharmonii Śląskiej im. H. M. Góreckiego, jako samodzielny specjalista ds. edukacji, reorganizując działania cyklu „Młoda Filharmonia" (koncerty symfoniczne dla dzieci i młodzieży), tworząc i koordynując od podstaw nowe programy edukacyjne dla dzieci i młodzieży. W 2016 roku została kierownikiem Biura Koncertowego Filharmonii Śląskiej. Jest też koordynatorem Międzynarodowych Dni Henryka Mikołaja Góreckiego, corocznego festiwalu w Filharmonii Śląskiej.
Równocześnie od 2005 roku rozpoczęła współpracę z Akademią Muzyczną w Katowicach, gdzie obecnie uczy historii wokalnej literatury specjalistycznej.
Ukończyła studia podyplomowe w Górnośląskiej Wyższej Szkole Handlowej w Katowicach w zakresie „Public relations", a swoją wiedzę wykorzystywała m.in. jako rzecznik prasowy kolejnych edycji Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Michała Spisaka w Dąbrowie Górniczej i Międzynarodowego Konkursu Wokalistyki Operowej im. Adama Didura w Bytomiu. Interesuje się historią muzyki na Śląsku, czemu dała wyraz w publikacjach książkowych i okolicznościowych wydawnictwach: „Pół wieku Opery Śląskiej" – praca zbiorowa, „Adam Didur z Woli Sękowej" – praca zbiorowa, „Artyści rodem z Zagłębia" – praca zbiorowa, „60 lat Filharmonii Zabrzańskiej" – autor.
W latach 2018-2019 pełniła non profit funkcję wiceprezesa Fundacji Muzycznej Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga. Jest członkiem Krynickiego Towarzystwa Kulturalnego im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju, współpracuje ze Stowarzyszeniem Promocji Gry na Instrumentach Dętych Blaszanych „Żywieckie Suwakowanie".
Za swoje działania otrzymała następujące nagrody i wyróżnienia: Srebrna Maska Śląskiego Teatru Tańca (2001), Odznaka i tytuł „Zasłużony dla Kultury Polskiej" (2015), tytuł „Osobowość Kultury Sukcesu" (2019), Nagroda Marszałka woj. Śląskiego w dziedzinie Kultury (2020).
Renata Bonczar (ur. 1953 w Katowicach) – od urodzenia mieszka i pracuje w Katowicach.
Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, Wydział Grafiki w Katowicach. Studiowała
w pracowniach prof. Adama Hoffmanna, prof. Andrzeja Pietscha i prof. Jerzego Dudy Gracza.
W 2004 roku w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach uzyskała stopień doktora sztuki. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, projektowaniem, jest wykładowcą akademickim. Renata Bonczar to wielokrotna laureatka najważniejszych konkursów malarskich w Polsce, takich jak: Ogólnopolski Konkurs Malarski im. R. Pomorskiego (nagrody, medale – 1983, 1985), Bielska Jesień (nagroda 1989), Ogólnopolski Konkurs Malarski im. J. Spychalskiego (nagrody – 1987, 1988), Festiwal Sztuki Współczesnej w Szczecinie (nagrody 1986, 2008, 2010, nominacje 2006, 2010).
Za pracę twórczą otrzymała stypendium artystyczne Ministerstwa Kultury i Sztuki, Nagrodę Artystyczną Wojewody Śląskiego, Nagrodę Prezydenta Miasta Kielce (1988), Nagrodę Prezydenta Miasta Szczecin (2006), Brązowy i Złoty Medal Stowarzyszenia Polart w Krakowie (wyróżnienie - 2003, brązowy medal - 2006, złoty medal - 2008). Obrazy i rysunki Renaty Bonczar były prezentowane na ponad dwustu udokumentowanych wystawach zbiorowych w Polsce i w świecie, m.in.: J. Mirό Internacional Drawing Prize, Barcelona, Andorra (Hiszpania), Arnhem, Rotterdam, Amsterdam (Holandia), 11th International Exhibition of Original Drawings, Museum of Modern Art, I Międzynarodowe Triennale Rysunku im. T. Kulisiewicza, II Salon Oost- Europese Miniaturen, Rotterdam (Holandia), Internationale Kunstkolonie im Prilep (Macedonia), (1988, 1989, 1990), Contemporary Polish Art Erasmus University, Rotterdam (Holandia), 50 Salon des Artistes Du Hurepoix (nagroda, medal), Paryż (Francja), Współczesne Malarstwo Polskie, Nowy Jork (USA), Internationale Kunstkolonie im Flühli (Szwajcaria), XII Impresje Greckie, Ateny, Gargaliani, Rodos, Paros, Santorini (Grecja), Impresion From Umbria, Narni (Włochy), I Encuentero Plein Air de Artistas Españoles y Polakos, Fundacion Antonio Perez, Centro de Arte Contemporaneo, Cuenca (Hiszpania), Köln-Kattowitz, Kolonia (Niemcy), Kunstler Der Akademie Krakau, Stuttgart (Niemcy), Kunstcircus-Zandvoort `94 (Holandia), 100 Obrazów – 100 Artystów, Norymberga (Niemcy), Salon International des Arts, Paris (Francja). Zaprezentowała ponad siedemdziesiąt wystaw indywidualnych, m.in.: w Muzeum Śląskim w Katowicach, w Muzeum Historii Katowic, w Pałacu Sztuki w Krakowie, w Książnicy Pomorskiej w Szczecinie, w Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie, w Bibliotece Śląskiej w Katowicach, w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, w Muzeum Sopotu i innych.
Prace jej autorstwa znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i państwowych, m.in.: w Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Historii Katowic, Muzeum Śląskim, Książnicy Pomorskiej
w Szczecinie, Centrum Sztuki Współczesnej w Cuenca (Hiszpania), Urzędzie Miasta Segovia (Hiszpania), Urzędzie Miasta Gargaliani (Grecja), TPST Pałacu Sztuki w Krakowie, Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, Urzędzie Miasta Mikołów, ING Banku Śląskim w Katowicach, Radiu Katowice.
Jest członkiem katowickiego okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, Stowarzyszenia Twórczego Polart w Krakowie, Stowarzyszenia Pastelistów Polskich.
Wręczenie nagród we wrześniu 2021, Pałac Goldsteinów.
Laureaci: Robert Talarczyk (2020), Tomasz Kurpierz, Grzegorz Płonka, Marcin Marten.
Grzegorz Płonka – muzyk, wokalista, dziennikarz, społecznik, aranżer, pisarz, publicysta, popularyzator śląskiej kultury. Ukończył Wydział Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Tworzył i współtworzył wiele projektów artystycznych, bazujących na tradycyjnej twórczości muzycznej Górnego Śląska.
Jest współzałożycielem, wokalistą i liderem m.in. zespołu „Ligocianie", działającego od 2011 roku, który pod patronatem Radia Katowice i Urzędu Miasta Katowice wydał płytę „Ciecze woda". Inspiracją dla albumu był dorobek etnograficzny i muzykologiczny profesora Adolfa Dygacza, któremu płyta jest dedykowana. Od 2015 Grzegorz Płonka roku prowadzi również zespół „Grzegorz Płonka Trio", z którym między innymi realizuje projekt „Śląskie pieśni ludowe ze zbioru Juliusa Rogera" objęty patronatem Muzeum Śląskiego i Radia Katowice, honorującego postać Juliusa Rogera – zasłużonego dla Śląska lekarza, przyrodnika, etnologa i działacza społecznego. W ramach innego zespołu - działającego pod nazwą „Bernard Krawczyk i Przyjaciele" - współpracował z aktorem Bernardem Krawczykiem, a prowadzony przez nich projekt zawierał treści z historii regionu. W 2012 roku Grzegorz Płonka – wspólnie z Janiną Dygacz, żoną prof. Adolfa Dygacza – założył w MDK „Ligota" Koło Miłośników Śląskiej Pieśni, skupiające osoby interesujące się śląska kulturą, zaangażowane m.in. we wsparcie działalności folklorystycznego zespołu „Mali Ligocianie" ze Szkoły Podstawowej nr 34 w Katowicach. Innym projektem jest zespół „FANGA", który nagrał płytę „Pieśni śląskiego buntu", zawierającą pieśni z XVIII, XIX wieku oraz z lat 20. i 30. XX wieku. Zespół powstał pod wpływem wielodyscyplinarnego projektu poświęconego historii walk społecznych na Śląsku, którego elementem był dokumentalny film „Zbuntowany Śląsk".
Grzegorz Płonka jest także autorem kilku książek i wielu publikacji prasowych, m.in. Książki „Łapanie chwili" (wspólnie z Józefem Brodą), „Mała (wielka) ojczyzna", „Ligota i Panewniki na starych pocztówkach i fotografiach", a także redaktorem monografii pt. „Zarys dziejów Ligoty i Panewniki od zarania do czasów współczesnych".
Grzegorz Płonka jest radnym Rady Jednostki Pomocniczej nr 6 „Ligota-Panewniki" w Katowicach, a także członkiem Światowej Wspólnoty Medytacji Chrześcijańskiej, lektorem Fundacji im. Stefana Batorego z dziedziny uzależnień, prezesem Stowarzyszenia Społeczno–Kulturalnego „OFFerta", a w końcu laureatem nagród i wyróżnień: dyplomu uznania i podziękowania za wkład w zainicjowanie i wzorowe przeprowadzenie obchodów jubileuszowych 650-lecia Ligoty i 430-lecia Panewnik od Prezydenta Miasta Katowice, medalu za Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczy Pospolitej i Byłych Więźniów Politycznych, wyróżnienia w uznaniu za zaangażowanie w organizację 23. edycji Europejskich Dni Dziedzictwa w Polsce – „Utracone dziedzictwo" od Narodowego Instytutu Dziedzictwa. Został także uhonorowany tytułem Hanysa 2017 za wkład w archiwizowanie historii ziemi śląskiej i jej rdzennej muzyki.
Tomasz Kurpierz - urodzony w 1976 r., historyk, pracownik Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach, zajmuje się m.in. opozycją i oporem społecznym w PRL oraz historią polityczną w okresie międzywojennym. Jest autorem i współautorem pozycji naukowych
i publicystycznych, w tym opracowania „Zygmunt Lasocki 1867–1948. Między polityką
a działalnością społeczną", "Wypatrując Andersa. Konspiracja niepodległościowa w województwie śląskim 1945-1948", (z Dariuszem Węgrzynem i Adamem Dziubą) , "Internowani i uwięzieni
w stanie wojennym" (z Jarosławem Neją), "Zbuntowani. Niezależne Zrzeszenie Studentów w województwie katowickim 1980-1989", „Solidarność śląsko-dąbrowska 1980-1981" (z Jarosławem Neją), „Przewodnia siła Narodu. Z dziejów partii komunistycznej na Górnym Śląsku i w Zagłębiu Dąbrowskim 1945-1990" (redakcja), "Dobić wroga. Aparat represji wobec podziemia zbrojnego na Śląsku Cieszyńskim i Żywiecczyźnie 1945-1947" (z Przemysławem Piątkiem), "Podziemie niepodległościowe na Podbeskidziu w latach 1939-1947" (z Aleksandrą Namysło), „Skazani na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach 1946-1955" (redakcja). Dla Katowic szczególne znaczenie ma niezwykle drobiazgowe opracowanie biografii Henryka Sławika, które zostało wydane w 2020 r przez IPN. To pozycja przedstawiająca społeczną, zawodową i polityczną działalność tego przedwojennego działacza Polskiej Partii Socjalistycznej na Górnym Śląsku, który działając na Węgrzech wraz z Józefem Antallem, przyczynił się do uratowania tysięcy osób, w tym wielu polskich Żydów.
Marcin Marten, znany również z występów w zespole hip-hopowym „Kaliber 44", którego był współzałożycielem, od 2002 r. prowadzi solową działalność artystyczną. Jest laureatem m.in. nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk w kategorii Album roku hip-hop/R&B
za "Czerwony album" w 2004 r. oraz za album "Abradabing" w 2011 r.; w tym samym roku został sklasyfikowany na 17. miejscu listy 30 najlepszych polskich raperów według magazynu Machina,
a w 2012 r. znalazł się na 14. miejscu analogicznej listy opublikowanej przez serwis Porcys.
Poza działalnością artystyczną Marcin Marten prowadzi wytwórnię muzyczną Inna-My-Twórnia.
W 2004 roku ukazał się debiutancki album muzyka pt. „Czerwony album", w kolejnych latach powstały jego albumy: „Emisja spalin" i „Ostatni poziom kontroli", „Abradabing" i „ExtraVertik".
W 2013 r. raper wziął udział w reaktywacji składu zespołu „Kaliber 44". W 2018 r. AbradAb wydał album pt. „048". Oprócz wydawnictw solowych, muzyk brał udział w wielu innych projektach artystycznych, a w 2019 r. we współpracy z Katowice Miasto ogrodów – Instytucja Kultury im. K. Bochenek przygotowywał program artystyczny obchodów Urodzin Miasta.
Wręczenie nagród we wrześniu 2020, Pałac Goldsteinów.
Laureaci: Profesor Antoni Cygan, Stefan Łebek, Adam Wesołowski, Robert Talarczyk (nieobecny na wręczeniu).
Robert Talarczyk – aktualny dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Śląskiego im. St. Wyspiańskiego w Katowicach (od września 2013 r.), reżyser teatralny i aktor, również tłumacz i autor piosenek, związany artystycznie ze scenami Śląska, a szczególnie Katowic.
Współpracował z teatrami instytucjonalnymi, prywatnymi i offowymi w Polsce oraz zagranicą. Tworzył też spektakle Teatru Telewizji TVP i Teatru Polskiego Radia. Jako reżyser realizował sceniczne debiuty tekstów m.in. Weroniki Murek. Zrealizował kilkadziesiąt spektakli, spośród których wiele zostało laureatami bądź finalistami najważniejszych polskich festiwali i konkursów teatralnych, takich jak: Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, Festiwal Prapremier, Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych „R@port" czy Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry". W 2012 roku został zgłoszony do Paszportu „Polityki" w kategorii Teatr. Jest laureatem Specjalnej Złotej Maski (Nagroda Artystyczna Marszałka Województwa Śląskiego) za kreatywność i wszechstronność umiejętności adaptatorskich, aktorskich i reżyserskich.
Jako dyrektor Teatru Śląskiego kładzie nacisk na twórczość związaną z tradycjami regionu
śląskiego, za co został uhonorowany m.in. Cegłą z Gazety – nagrodą dla najważniejszych śląskich twórców kultury. Wyreżyserowane przez niego spektakle, które dotyczą śląskiej tematyki to: „Cholonek", „Piąta strona świata", „Drach" i zrealizowane we współpracy z miastem Katowice przedstawienie „Wujek.81. Czarna ballada". Spektakl ten bezpośrednio nawiązuje do ważnego momentu najnowszej historii Katowic tj. tragicznych wydarzeń na kopalni Wujek, związanych
z wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego w grudniu 1981 r.
W latach 2013–2015 realizowany był w Teatrze Śląskim autorski cykl Roberta Talarczyka „Śląsk święty / Śląsk przeklęty", w ramach którego swoje spektakle realizowali cenieni w kraju reżyserzy, m.in. Arkadiusz Jakubik, Jacek Głomb, Ewelina Marciniak czy Ingmar Villqist.
Od 2018 roku pełni funkcję dyrektora artystycznego Międzynarodowego Festiwalu „Open the Door" w Katowicach, którego był pomysłodawcą. Jako aktor występował m.in. w filmach Macieja Pieprzycy, Magdaleny Piekorz czy Małgorzaty Szumowskiej. Pisze i tłumaczy teksty piosenek (m.in. Nicka Cave'a, Toma Waitsa czy Jaromira Nohavicy). W 2011 roku ukazała się jego debiutancka płyta pt. „Słowa".
W 2015 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 2017 r. Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis", natomiast w 2019 r. został laureatem Nagrody im. Wojciecha Korfantego.