Miasto w północno-wschodniej części Węgier; ośrodek administracyjny regionu Borsod-Abaúj-Zémplen, u podnóża Gór Bukowych, przy ujściu rzeki Szinva do rzeki Sajó. Jest trzecim pod względem liczby mieszkańców miastem na Węgrzech.
Pierwsza wzmianka o mieście pojawiła się w XIII w. Teren obecnego Miszkolca zamieszkiwany był już w IX w., a w otaczających miasto jaskiniach odnaleziono ślady bytności człowieka pierwotnego. W starożytności w okolicach dzisiejszego miasta żyły plemiona germańskie wyparte przez Węgrów w X w. Ich osada będąca siedzibą rodu Miskoc zniszczona została w 1241 r. przez Tatarów. Pod koniec 1364 roku Ludwik I Wielki przyłączył miasto do królewskich posiadłości zamku Diosgyor. W roku 1544 dotarły do Miszkolca wojska tureckie. W 1596 r. na miasto nałożono haracz, który zaprzestano płacić dopiero w 1687 r. Po wycofaniu się Turków Miszkolc przeżył wielki rozkwit gospodarczy, głównie za sprawą kupców greckich, którzy się tutaj osiedlili. Pamiątką po bytności Greków na tych terenach jest barokowa cerkiew oraz eksponaty we wspaniałym muzeum sztuki prawosławnej.
W okresie Oświecenia w mieście powstała loża masońska, a podczas Wiosny Ludów mieszkańcy zasiadali w rewolucyjnym rządzie Kossutha. Za czasów cesarsko-królewskiej monarchii miasto przeżyło wielki rozkwit, którego nie przerwała nawet pustosząca powódź w 1878 r. Po powodzi wzbogaciło się ono m.in. o piękne termy Elżbiety, pierwszy na Węgrzech murowany teatr, w którym wystawiano sztuki węgierskie oraz tramwaj (drugi po budapesztańskim).
Równocześnie do Miszkolca przeniesiono hutę z miejscowości Garadna w pobliskich górach. Epidemia filoksery, która wyniszczyła winnice pod koniec XIX w., zmieniła oblicze miasta na przemysłowe. Rozwinął się przemysł metalurgiczny, wydobywczy, maszynowy, elektrotechniczny, materiałów budowlanych, chemiczny, porcelanowy, włókienniczy, papierniczy, spożywczy (winiarski) oraz metalowy i zbrojeniowy. Rozwijającemu się prężnie Miszkolcowi Franciszek Józef I nadał 11 maja 1909 r. przywileje herbowe.
Miasto stało się ważnym ośrodkiem handlowym Węgier (targi międzynarodowe), z rozwiniętym węzłem komunikacji drogowej i kolejowej, portem lotniczym i wyższą szkołą techniczną.
W latach 30-tych XX w. Miszkolc zaczął również odgrywać rolę kurortu górskiego. Odbudowane po drugiej wojnie światowej miasto stało się w czasach komunistycznych sztandarowym ośrodkiem przemysłu ciężkiego, klasy robotniczej, ale i akademickim.
W 1959 r. w Tapolcy otwarto termy w grotach (tutejsze uzdrowisko wykorzystuje pobliskie źródła mineralne - cieplice), a w latach 80-tych odnowiono zabytkowe śródmieście.
Wraz z upadkiem komunizmu, upadł przemysł ciężki, a Miszkolc skierował się mocno w stronę biznesu i turystyki. Do najważniejszych zabytków miasta zaliczamy m.in.: ruiny twierdzy w Diósgyőr z XIII w., liczne kościoły barokowe (XVI-XVIII w.), kościół ewangelicki w Avas (Avasi-templom) wybudowany na zrębach kościoła romańskiego z XIII w., zrekonstruowaną XVI-wieczną dzwonnicę, klasycystyczne budowle użyteczności publicznej oraz Teatr Narodowy wybudowany w latach 1847-1857 i Muzeum im. Otto Hermana.
Opis herbu miasta: u dołu tarczy herbu widnieje popiersie Świętego Stefana - monarchy węgierskiego, dzierżącego w dłoniach insygnia władzy królewskiej: złote jabłko i berło. Nad wizerunkiem świętego znajduje się otwarta przyłbica rycerska zwrócona w prawą stronę, uwieńczona koroną. Nad nią postać węgierskiego hajduka z mieczem przy boku, trzymającego w lewej dłoni kiść winogron oraz pięć złotych kłosów pszenicznych w prawej. Tarcza herbu podtrzymywana jest z prawej strony przez złotego lwa oraz złotego gryfa z lewej. Głowy obydwu zwierząt skierowane są do środka.
Fotografie - źródło: https://www.miskolc.hu/